Ο παγωτατζής και ο αεριτζής
Πώς μια μικρή επιχείρηση δείχνει τον μοναδικό τρόπο για την επιχειρηματική επιβίωση στην Ελλάδα.
Θα σταθώ σε δυο ιστορίες του καλοκαιριού. Λίγα λόγια μόνο θα πω για την πρώτη. Αυτός και η γυναίκα του είναι και οι δύο αργόμισθοι του Δημοσίου. Διατηρούν επιπλέον μια τουριστική επιχείρηση, που αποφεύγει συστηματικά ναδώσει αποδείξεις. Μου έκανε εντύπωση πόσο αυτάρεσκα δήλωσε ο πετυχημένος της ιστορίας μας πως δεν υπάρχει κρίση. Ακόμα και στη βουτηγμένη στη φοροδιαφυγή τουριστική του περιφέρεια έχουν κλείσει εκατοντάδες μαγαζιά - ένα πρώτο κύμα από αυτό που θα νιώσουν με λίγη καθυστέρηση ακόμα και τα «αυτόνομα κρατίδια» της αδούλωτης φορολογικά επαρχίας. Αυτός ο καπάτσος έψαχνε κάποιον να του
πει σε μισή-μία ώρα μια συνταγή για ένα πρόβλημά του, αντί να δώσει έναν μισθό σε έναν 28άρη γνώστη του θέματος...
Σε μια άλλη (λιγότερο) τουριστική περιοχή ένας επαγγελματίας διατηρεί ένα κατάστημα πώλησης παγωτού, απ’ όπου θα ‘πρεπε να περνούν για σεμινάρια όχι μόνο φοιτητές οικονομικών σχολών αλλά και -τωρινοί ή μελλοντικοί υπεύθυνοι οικογενειακών επιχειρήσεων. Άψογο σέρβις, ευγενικά πρόσωπα... Πεντακάθαρο κατάστημα... Γεύσεις παγωτού που φαινόταν ότι ήταν προσεγμένες και κάποιες μπορούσες να τις βρεις μόνο σ’ αυτό το μαγαζί.
Εκ των υστέρων έμαθα από τοπικό παράγοντα ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι στο κατάστημα είναι μέλη της ίδιας οικογένειας. Ήταν επιτυχία που δεν το καταλάβαινες γιατί οι πιο πολλές οικογενειακές επιχειρήσεις στην Ελλάδα πάσχουν από το ότι τα περισσότερα μέλη της οικογένειας κάνουν τα αφεντικά και οι υπάλληλοι είναι συνήθως κατσουφιασμένοι (με ευθύνη κυρίως του ιδιοκτήτη).
Ο πληροφοριοδότης μου μού μετέφερε ότι δεν είναι μόνο η βιτρίνα του μαγαζιού προσεγμένη αλλά και ότι τα υλικά, όπως τα είδε στο εργαστήριο, είναι επίσης προσεγμένα και υψηλής ποιότητας. Η πελατεία που έκανε ουρά δεν το ήξερε αυτό, αλλά το ένιωθε από όλη την ατμόσφαιρα.
Ένας πρόχειρος υπολογισμός λέει ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση πρέπει να έχει κέρδη περί τα 400.000 ευρώ τον χρόνο (προ φόρων, που ελπίζω ότι τους πληρώνει, έστω σε έναν μεγάλο βαθμό). Μαγκιά της οικογένειας που βγάζει αυτά τα κέρδη. Όχι μόνο γιατί έχει αναγάγει την αγορά ενός παγωτού σε μια όμορφη εμπειρία αλλά κυρίως γιατί αποτελεί μια καλή πρακτική που μπορούν να μελετήσουν οι χιλιάδες οικογενειακές (και όχι μόνο) επιχειρήσεις της χώρας που, αν και έχουν ακόμα αγορά, παραδέρνουν στην τσαπατσουλιά και στην αρπαχτή. Χαλάλι του αν χρεώνει το παγωτό 15% παραπάνω. Δυο άλλοι προσπάθησαν να τον αντιγράψουν, μα έκλεισαν τον πρώτο χρόνο γιατί το έκαναν μόνο για το κέρδος. Χωρίς αγάπη για τη δουλειά... Μαγκιά του, όμως, και για έναν άλλο λόγο...
Ο παγωτατζής δείχνει έναν δρόμο, ίσως μονόδρομο, για να ανοίξουν δουλειές και να αναβαθμιστούν οι υπηρεσίες που παρέχει η χώρα σε όσους έχουν ακόμα τη διάθεση να την επισκεφτούν..
\